کلیپ معدوم کردن 115 میلیون قطعه جوجه دو روزه

می‌خواهید چهره‌ای از لیبرالیسم اقتصادی را ببینید؟ به این تصاویر خوب نگاه کنید. معدوم‌سازی ۱۱۵ میلیون قطعه جوجه یک و دو روزه به بهانه تنظیم بازار، آن هم در روزهای نزدیک به ماه رمضان که قیمت مرغ بالا می‌رود! دلیل آن چیست؟ نامه انجمن صنفی تولیدکنندگان جوجه یک‌روزه به اعضایش را بخوانید (تصویر دوم). در این نامه بهانه این کار را نجات صنعت جوجه‌کشی و مرغداری می‌دانند! اما حقیقت چیز دیگری‌ست. نگاه صرفاً سودمحور، حاضر می‌شود تولید را کم و تولیدات را نابود کند تا قیمت پایین نیاید و سود سرمایه‌گذاران این صنعت کم نشود. البته این اقدام موضوع جدیدی نیست و در دنیا و ایران سابقه دارد. دولت آمریکا سالانه میلیون‌ها تن گندم را در دریا می‌ریزد تا بتواند بازار را تنظیم کند ولی در همین زمان، میلیون‌ها نفر در آفریقا محتاج یک تکه نان هستند تا از گرسنگی نمیرند. یا بخش اعظم گوسفندان قربانی شده در مراسم حج توسط عربستان سعودی دفن می‌شود. حتماً دیده‌اید که هر ساله قیمت سیب‌زمینی و پیاز در کشور دستخوش نوسانات شدیدی است و در برهه‌ای بسیار بالا می‌رود. دو محصولی که بخش زیادی از سبد تغذیه خانواده‌های کم درآمد را تشکیل می‌دهد. حالا بخشی از آمار امحاء این دو محصول را در ایران ببینید: ۱. سال ۷۹، ۳۱ هزار تن پیاز. ۲. سال ۷۹، ۴ هزار تن سیب‌زمینی. ۳. سال ۸۱، ۸۰ هزار تن پیاز. ۴. سال ۸۳، ۵۶ هزار تن پیاز. ۵. سال ۸۳، ۷۴ هزار تن پیاز. ۶. در سال ۸۳، ۳۵ هزار تن سیب زمینی. و... این در حالی است که از سال ۸۴ به بعد تا آغاز دولت یازدهم میزان امحاء محصولات کشاورزی به صفر رسید و با آغاز دولت یازدهم این روند از سرگرفته شده است (ماجرای دفن ۱۷۰۰ تن سیب‌زمینی در سال ۹۴ و...). . سیب‌زمینی‌های احمدی‌نژاد را یادتان هست؟ همان سیب‌زمینی‌های خرید تضمینی که برای عدم امحاء، در بین نیازمندان و اقشار ضعیف توزیع شد ولی عده‌ای ناآگاه یا مغرض از آن بهره‌برداری سیاسی کردند، در حالی که این اقدام هرسال توسط دولت نهم و بعداز آن در دولت دهم انجام می‌شد. این جوجه های یک‌روزه، می‌توانست از طریق شبکه تعاونی‌های روستایی، بین روستاییان ایران که اکثراً از نظر مالی در وضعیت نامطلوبی قرار دارند توزیع شود. اقدامی که می‌توانست لااقل بخشی از سبد غذایی آنان را به رایگان تأمین کند (نگهداری و تغذیه این جوجه‌ها تا رسیدن به سن کشتار یا تخمگذاری برعهده خودشان بود) ولی نباید این کار انجام می‌شد تا همان روستایی مجبور باشد بخش زیادی از مرغ و تخم‌مرغ مورد نیاز خودش را (اگر دیگر هزینه‌ها اجازه خرید به او بدهد) از این زنجیره تولید و توزیع بخرد